Posted on May 29, 2010 by salambihani
स्व.स्वप्नील स्मृति
यस्तो ‘पिक्निक स्पट’ हो बालुवाटार
मानौँ हाम्रो देशको नक्साभित्र पर्दैन त्यो ।
सारा मानिस भोका छन्
तर भोज अहोरात्र चलिरहेछ बालुवाटारमा
जहाँ एक दाना अनाज उब्जँदैन
फगत् ! खेती हुन्छ झुठको
जहाँ एक थुँगा फूल फक्रन्दैन
फगत् ! मौलाउँछ नीलकाँडा षडयन्त्रको
तर त्यहाँ ढल्काएर फूलमाला
सरकार चाटिरहेछ सत्ताको गुलियो सक्खर ।
आगलागी भइरहेछ मानिसका मन-मनमा
भागदौड मच्चिरहेछ सारा गाउँसहरमा
मानौँ बालुवाटार
हाम्रो देशको नक्साभित्र पर्दैन
जहाँ चलिरहेछ निरन्तर नाचगान
मादक डढेलो उठिरहेछ मनोराजनको
जुद्ध बारुण यन्त्र लगातार निभाइरहेछ
विदेशी रक्सी सल्किएको मन्त्रीहरुको टाउकोको आगो
‘कोक्टेल’मा मदहोस प्रधानमन्त्री
र् याप हानिरहेछ शान्तिको ‘शान्ति ! शान्ति !’
हुरी हुन्हुनाइरहेछ भूगोलका कुना-कुना
चारैतिर मडारिइरहेछ रुखपात बुट्यानहरु…
भूँवरी उठिरहेछ प्रत्येक बार् ह बजे
बालुवाटारको आकाश छोपिनेगरी
र सरकार पछारिइरहेछ बालुवामा हरुवा गोरु झैँ डुङ्डुङ्ती…
तर सरकार…
सरकार बालुवामुनि हतियार लुकाएर
उल्टै हरौरी भोजको आयोजना गरिरहेछ ।
यस्तो ‘पिक्निक स्पट’ हो बालुवाटार
मानौँ हाम्रो देशको नक्साभित्र पर्दैन त्यो ।
Filed under: कविता | 1 Comment »
Posted on May 28, 2010 by salambihani
मुना निश्चल
भालेहरु बासिसक्यो
बिहानीलाई डाकिसक्यो
ब्यूँझ-ब्यूँझ नेपाली हो
ब्यूँझ-ब्यूँझ गोर्खाली हो
कति खेल्छौ अँध्यारोको खेल
कति बस्छौ अन्यायी त्यो जेल
उज्यालोले ढाकिसक्यो
मिर्मिरे त्यो फाटिसक्यो
ब्यूँझ-ब्यूँझ नेपाली हो
ब्यूँझ-ब्यूँझ गोर्खाली हो
कति सहन्छौ कुसमाजको बात
कति सुन्छौ निर्धनको घात
युगले कोल्टे फेरिसक्यो
नौलो किरण देखिसक्यो
ब्यूँझ-ब्यूँझ नेपाली हो
ब्यूँझ-ब्यूँझ गोर्खाली हो
Filed under: गीत | Leave a comment »
Posted on May 23, 2010 by salambihani
सप्रेम अर्चना
सङ्घर्ष जिन्दगीको खारिन्छ एकचोटि
यो जिन्दगी सुनौलो पारिन्छ एकचोटि
नौलो बहार डाक्ने आशा फुलाउने त्यो
यौटा नयाँ बिरूवा सारिन्छ एकचोटि
माया दिएर कोही चाहन्छ जित्न युद्ध
साँच्चै विभोर बन्दै हारिन्छ एकचोटि
लड्छौँ मिलेर हामी अन्यायका विरुद्ध
कालो परम्परा यो मारिन्छ एकचोटि
Filed under: गजल | 1 Comment »
Posted on May 21, 2010 by salambihani
नदीश
तिमी भारतमा लुम्बिनी बनाऊ
खोज कोही सुद्धोधन र मायादेवी
गरिदेऊ विवाह
जन्मेला कुनै सन्तान
या त गराइदेऊ कृत्रिम गर्भाधान
जन्माइदेऊ कुनै पुत्र
र गरिदेऊ नामाकरण ‘गौतम बुद्ध’
हामीलाई कुनै गुनासो छैन
बरु उल्टै सुनाइदिउँला विश्वलाई
हालसालै एउटा अर्को गौतम बुद्ध
भारतमा पनि जन्मिएको छ
तिमी चीनमा सोलुखुम्बु बनाऊ
बनाऊ एउटा राष्ट्रिय निकुन्ज
अनि ठड्याऊ एउटा अग्लो पहाड
छरिदेऊ त्यसमाथि कृत्रिम हिउँ
र चुनिदेऊ कुनै नाम
चोमोलोङ्गमा, माउन्ट एभरेष्ट या सगरमाथा
हामीलाई कुनै चिन्ता छैन
बरु उल्टै भनिदिउँला दुनियाँलाई
हालसालै एउटा अर्को सगरमाथा
चीनमा पनि ठडिएको छ
तिमी निस्फिक्र जन्माऊ तिम्रो गौतम बुद्ध
तिमी निश्चिन्त ठड्याऊ तिम्रो हिमाल
हामी गर्दैनौँ कुनै प्रतिकार
हामीलाई राम्रोसँग थाहा छ
हामीसँगै छ हाम्रो आफ्नो सगरमाथा
हामीसँगै छ हाम्रो आफ्नो लुम्बिनी
हामीसँगै छ हाम्रो आफ्नो इतिहास
Filed under: कविता | 1 Comment »
Posted on May 19, 2010 by salambihani
किशोर चाम्लिङ
यो देशको निर्माण गर्ने
हामी मजदुर हौं
विकासको मूल फुटाउने
हामी मजदुर हौं
देशकै लागि यो जीवन दिने
हामी मजदुर हौं
दुनियालाई बदल्न सक्ने
हामीमा तागत छ
मरेर पनि बाँचिरहने
शहिदको रगत छ
हामी आफ्नै श्रम र सीपले
यो धर्ती िसंगार्छौं
पसिनाले िसंचेर माटो
अमूल्य बनाउँछौं
कसैको दासी बन्दैनौं हामी
अन्याय सहन्नौं
पौरखले बाँच्छौं कसैको सामु
कहिल्यै झुक्दैनौं
सुस्ताएर बस्दैनौं हामी
शिखरमा पुग्नु छ
आफ्नो अधिकार लिनलाई अब
एक भई जुट्नु छ
Filed under: गीत | Leave a comment »
Posted on May 19, 2010 by salambihani
घनश्याम परिश्रमी
जब माथि चढ्न थाल्छन् जान्नेहरू
तल हाजिर हुन्छन् खुट्टा तान्नेहरू
अनायासै आज निर्वस्त्र देखिए
हिजोसम्म लाज-सरम मान्नेहरू
पात्र उपहासको पो भएका छन्
परम्परा जुन पुरानै धान्नेहरू
समाजको रथ स्वयं हाक्न खोज्छन्
कुरा ठूला गरी लङ्का हान्नेहरू
छद्मभेषी आजभोलि बढेका छन्
अलपत्र पर्छन् आफ्नै ठान्नेहरू
Filed under: गजल | Leave a comment »
Posted on May 13, 2010 by salambihani
जीवन चाम्लिङ
आँधीले युद्ध गरेको
परिवर्तनको यो समय पर्खालभित्र
त्यो शहरमा
त्यो गाउँमा
त्यो बस्तीमा
त्यो हृदयहरुमा
झरनाको मीठो सुसेली जस्तै
कन्चन हुनुपर्छ विचार र आकांक्षाहरु
पाखाहरुमा फुल्ने लालीगुराँस र
एकलासको सुनाखरी जस्तै
प्रसन्न हुनुपर्छ
प्रत्येक त्यो रक्तिम बिहानीहरु
तर
सभ्यताको यो युगमा
घाइते संसारभैष
मान्छेको शब्द बेचेर
सत्य मान्छे हुन नसक्दा
बलात्कृत चेलीको
अस्मितामाथि नपरी सहवास गर्दै
राष्ट्रियतालाई जोर लात मार्नमै
खुसी हुन्छन् मान्छेहरु ।
इतिहासले कोल्टे फेरेर
परिवर्तनको अन्तरालमा
मान्छेले पुर्खाको बिडा थाम्नु पर्ने
इतिहासको गाथा बोक्नु पर्ने
बिडम्बना मान्छे मान्छे हुनुको अर्थ बिसर्िएर
किरातीको रितमा जाँड पिएर
बौलाएको जड्याहा जस्तो
कतै सन्तान लुटिएकी आमा जस्तो
खालि बौलाइरहन्छन् मान्छेहरु
यही समयको सन्नाटालाई चिरेर
एकलास मध्यरातमा
अँध्यारो युगीन
यी सडकहरुमा
यी गल्लीहरुमा
यी चिहान चौतारीहरुमा
मध्य थकानलाई थाती राखेर
खोजीरहेछ अर्थ पागलपनको ।
Filed under: कविता | Leave a comment »
